سندرم طناب مركزي
سندرم طناب مركزي (CCS) عبارت است از آسيب ناكامل به طناب نخاعي گردن كه منجر به ضعف حركتي گسترده تر اندام هاي فوقاني نسبت به تحتاني مي شود. مكانيسم آسيب از صدماتي ناشي مي شود كه به باز شدن بيش از حد اسپرز استخواني موجود (رشد غير طبيعي استخوان)، بدون اين كه آسيبي به ستون مهره ها وارد شود، منجر مي شود.
مكانيسم و علل آسيب ديدگي
سندرم طناب مركزي (CCS) به طور معمول در بيماران مبتلا به آسيب هاي اتساعي )باز شدگي بيش از حد) كه در آن طناب نخاعي بين اسپرز استخواني اسپونديلوز قدامي گردني و رباط پشتي كانال نخاعي (رباط طولي خلفي) كه به آن رباط زرد يا فلاوم گويند، فشرده و باريك مي شود. رباط زرد يك رباط قوي است كه قسمت تيغه ها (لامينا)ي قوس مهره اي دو مهره مجاور در ستون فقرات را به يكديگر متصل مي‌كند. اين رباط از عناصر عصبي و طناب نخاعي محافظت كرده و باعث ثبات نخاع مي شود به طوري كه بين جسم مهره ها حركت بيش از حد رخ نمي دهد.
آسيب در نتيجه فشار قدامي و خلفي نخاع رخ مي دهد و منجر به ادم، خونروي و يا ايسكمي (كم خوني موضعي) در بخش مركزي طناب نخاعي مي شود. محل بسياري از آسيب ها در بخش وسط به پايين طناب نخاعي گردن است. به دليل ساختار لايه اي راه هرمي يا راه قشري نخاعي (Corticospinal Tract)، با فيبرهاي عصبي ميانه در ناحيه بازو و جانبي در ناحيه پا، بازو ها در مقايسه با پاها بيشتر تحت تاثير قرار مي گيرند و بدين طريق منجر به اختلال حركتي مي شوند.